Hatırlanacağı üzere on dokuzuncu yüzyıl bir “izm”ler yüzyılı olmuş, milliyetçilik bütün
dünyada adeta bir moda haline gelmiştir. Bu asırda bütün şiddetiyle esen milliyetçilik rüzgârları Alman ve İtalyanların birliklerini kurmalarına zemin hazırlamış, Avusturya- Macaristan ve Osmanlı Devleti gibi çok uluslu devletlerin ise parçalanmalarını hızlandırmıştır.
Sultan II. Abdulhamid döneminde Osmanlı coğrafyasında yaşanan iç isyanlar ve bir dizi tehditler Abdulhamid iktidarının temel meselelerinden birisi olmuştur. Zaten yetersiz olan ve zayıf bir durumda bulunan Osmanlı ordusu bir de bu türden tehditlerle uğraşmak zorunda kalmıştır. Osmanlı coğrafyasında yaşayan gayrimüslimleri himaye etme noktasında, başta Rusya, İngiltere ve Fransa devletleri olmak üzere Avrupa devletleri arasında çekişmeler sürüp gitmiştir. Avusturya ile Rusya arasındaki mücadele Balkan coğrafyasını hedef almışken, Osmanlı topraklarından en büyük payı elde etme yolundaki İngiltere ve Fransa arasındaki mücadele ise daha sonraları Almanya’nın da sahneye çıkmasıyla, daha ziyade Asya topraklarında gerçekleşmiştir. Balkanlarda gayrimüslim unsurlar bağımsızlık kazanmaya veya
muhtar hale gelmeye çalışırken Avrupa büyük devletleri de yeni statülerinin belirlenmesinde gayrimüslimlere yardımcı olmuşlardır.
Ülkenin dört bir yanında baş gösteren ayrılıkçı hareketler karşısında Osmanlı idarecilerinin aciz kalmaları merkezî idareyi oldukça sıkıntıya sokmuştur. Anadolu ve Rumeli’nin değişik bölgelerinde huzursuzluklar sürüp gitmiştir.
Ermeni olayları ve 1891- 1892’de yaşanan Yemen isyanları, Girit, Makedon, Bulgar, Karadağ ve Yunan hadiseleri birbirini ard arda takip etmiştir. Yaşanan bu türden sıkıntılar birçok askerî birliğin hareket halinde veya her an hareket edebilir bir durumda bulunmasını gerekli kılmış, imparatorluğun mevcut sınırlarını muhafaza edebilmek için askerî gücün artırılması, yeni politikaların üretilmesi ve yeni yaklaşım biçimlerinin ortaya konulması kaçınılmaz olmuştur.
